Dag 9, laatste dag

De laatste dag alweer. We hebben gelukkig nog tot vannacht 03.00 uur voor we vliegen en er is nog een hoop te doen. We moeten nog diverse zaken regelen tav het huis van Peter en we spreken om 12 uur af bij zijn advocaat in Negombo. Dit blijkt nog een hele rit te zijn. Onderweg willen we nog wat mensen iets geven die daar sterke behoefte aan hebben. Peter heeft nog een aantal promo pennen op zak en we stoppen een 4-tal keren langs de weg en ervaren hoe zwaar het sommige mensen hebben om te overleven. Dit zijn erg emotionele momenten maar we zijn blij dat we het gedaan hebben.
We komen een half uurtje te laat bij het advocatenkantoortje.
Hij heeft goed nieuws want het kadaster heeft aangegeven dat het huis toch echt van Peter is en we zijn net op tijd want de verjaringstermijn van het gekraakte huis blijkt 10 jaar (daarmee vervallen de rechten van de eigenaar) te zijn en we zitten in jaar negen dat Peter kan bewijzen dat er geen mensen in zaten. So far so good, maar we zijn er nog niet. Het plan van de advocaat is als volgt: Eerst aangifte doen bij een politiebureau, dan de zaak aan de rechter voor leggen. Peter moet hier overigens zelf bij zijn anders wordt de zaak geseponeerd, en de advocaat vraagt of hij even binnen een paar weken terug kan komen (oeps). We gaan weer op weg naar het politiebureau te zijn maar dat is weer 1,5 uur rijden. Aangekomen in het bureau worden we eerst opgevangen door een agent die ook niet precies weet wat hij moet doen dus we moeten wachten op zijn baas en die is nogal druk in een verhit gesprek dus dat wordt weer wachten in het bloedhete kantoortje. Er zitten een 5-tal agenten te schrijven in een groot schrift waar ze telkens weer dingen uitscheuren en met een pritt stift ergens anders weer in plakken. Het blijken proces verbalen te zijn. Geen enkele computer of printer komt er aan te pas. Na 2 uur wachten kunnen we dan eindelijk in zijn kantoortje terecht maar de commissaris blijkt erg vriendelijk te zijn. Hij vraagt wel een beetje argwanend wie die karate kid is die er bij zit, en dat blijkt ik te zijn. Blijkbaar maakt mijn verschijning hier en daar indruk. Hij vind het geweldig om Engels te oefenen en samen maken we het proces verbaal op. Af en toe moeten we zelf wat woorden aanpassen maar het lukt. Hij geeft een post-itje met een stempel en handtekening en dat is het kostbare bewijs hiermee wordt de "civiele case" gestart. Hij geeft aan dat hij voordat we naar de rechter gaan, hij eerst een gesprek wil met de krakers en Peter om wellicht zo een oplossing te forceren. Ook hiervoor moet Peter binnenkort terugvliegen dus hij wordt nog druk dit jaar met reisjes. De dag is al weer bijna om en we gaan nog even via een pondje naar een bekend hotel van Peter (Ranweli) om daar een maaltijd te nuttigend met ons drieën. Peter vraagt Ruwan of hij zolang de belangen wil behartigen en dat wil hij met liefde en plezier gaan doen. Ruwan is een beetje verdrietig bij ons naderende afscheid en hij is wat stil. Dan wordt het toch wel tijd om richting het vliegveld te gaan en is al flink donker. Het wordt een erg emotioneel afscheid en er vloeien flink wat tranen maar we zijn zeker van zins om elkaar weer te zien. Peter mag binnenkort alweer en daar ben ik erg jaloers op.
Het is een reis geworden die ons meer gegeven heeft dan we hadden verwacht. Sri Lanka is een fantastisch mooi land met heel erg vriendelijke, behulpzame mensen waar wij nog veel van kunnen leren.
Deze reis staat in ons geheugen staat gegrift en zullen we nooit meer vergeten. Ik mis mijn "matties, Peter en Ruwan nu al.

Lezers, bedankt voor het volgen van onze reis en jullie leuke reacties!!

Groet van JOPE in Sri Lanka